ساحل دلت را به خدا بسپار خودش بهترین قایق را برایت می فرستد

دست های شرجی تو شمالی ترین دقیقه ی دیروز روی شانه ی من قد می کشید و به دریا می رسید هیچ فکر میکردی ته فنجان لب طلایی ام دریایی باشد و هر روز کبوتری بال بسته در ساحلش بنشیند و قهوه بنوشد و تمام چهارشنبه سوری های دنیا مثل همین شب نارس آتشی در دل دریا روشن کند و کنار آن بنشیند و با کسی به لهجه ی انار تخته نرد بازی کند ؟ نگو که هیچ وجه مشترکی بین ایینه و کبوتر و دریا نیست تمام ایینه های دنیا به دریا می ریزند و تمام کبوترهای دنیا ته دریا آشیانه می کنند اگر باور نمی کنی پنجره ی باران خورده ات را باز کن چند سطر پس از باران ببین خورشید در چه سکوت سبزی فرو رفته گمان می کنم لی آ÷رین جمعه ی سال بارانی ام را جا گذاشتم پنجره ام را جا گذاشتم و شانه ام را که دست های شرحی تو روی آن قد می کشید آه ، مهربان شرجی من کنار همین شمعدانی هی شعر من بنشین هیچ کس اندازه ی آسمان دروغ نمی گوید هیچ بارانی پنج شنبه ی مرا از عطر ارغوانی یینه تر نکرده تا چه رسد به خاطرات شرجی کنج دی ماه پارسال حالا هرکس برای من مریم بیاورد گهواره هم می آورد هر کس انار بیاورد یوان پر از عطر پونه هم می آورد هر کس دریا بیاورد فنجان لب پریده هم می آورد گمان می کنی چرا حوالی قنوت دست هیم را به آسمان سپردم ؟ هیچ کس به من نگفته بود خدا میان گهواره ی قمری هاست بالی عقربه های اردی بهشت بی باور شنیدم ، شمالی ترین دقیقه ی دیروز خدا با لهجه ی یاس مرا به نام کوچکم صدا می کرد من رأس غروب هر اتفاق پیاله ی آب پشت سر خورشید می ریزم و خورشید تشنه رأس طلوع هر واژه زلال از یینه ام می چکد به خود خدا خراب تر از آنم که کسی شمعدانی هی شعرم را بچیند و در یوان بن بست ماه بکارد دلم حالا بری بوسه های شرجی ات تنگ شده دوستت دارم قدر ریحه ی خدا که لی چادر گل دار آسمان پیچیده دوستت دارم قد تمام لحظه های شمالی سالی که پشت یینه جا گذاشتم سال و علاقه و اقاقی و کبوتر و یینه تحویل شدند سیب و سبز و سکوت برایم بیاور * * * * * * * * * * * * همه چی آرومه / تو به من دلبستی این چقد خوبه که / تو کنارم هستی همه چی آرومه / غصه ها خوابیدن شک نداری دیگه / تو به احساس من همه چی آرومه / من چقد خوشحالم پیشم هستی حالا / به خودم می بالم تو به من دلبستی / از چشات معلومه من چقد خوشبختم / همه چی آرومه تشنۀ چشماتم / منو سیرابم کن منو با لالایی / دوباره خوابم کن بگو این آرامش / تا ابد پابرجاس حالا که برق عشق / تو نگاهت پیداس * * * * * * * * * * * * تک دختری که چشم تو را دوست داشت مرد در آبی نگاه تو معنا نداشت مرد در انتظار پنجره ها را شکسته بود از اين همه دروغ و ريا شکسته بود در يک غروب سرد زمستان به خواب رفت از لحظه ها جدا شد تا آفتاب رفت باور نمی کنم که به اين سادگی گذشت از کوچه های خالی مردانگی گذشت ديدی تمام قصه های ما اشتباه بود شش دفتر کنار اتاقم سياه بود ديگر فريب دست قضا را نمی خورم گندم به پشت گرمی حوا نمی خورم فردا کنار خاطره ها بيگانه می شوم در پيچ و تاب جاده ها ديوانه می شوم در پيچ خوابها بی تو بی تاب مانده ام از گرمی نگاه تو شب تاب مانده ام روزی که بی حضور تو آغاز می کنم در کوچه های خاطره پرواز می کنم اشکی که از زلا لی عشقم چکيده است از چشمای پاک تو بهتر نديده است تقدير من هميشه شکيبايی وفاست او از ترانه تنهاي ام جداست مردی که من بر سر راهش نشسته ام بيگانه ای که از تب عشقش شکسته ام ديگر کنار آينه ها پيدا نمی شود رويا که بی حضور تو زيبا نمی شود